หม่อมราชวงศ์เสนีย์ ปราโมช ได้กล่าวถึงพระยาอรรถการีย์นิพนธ์ไว้ว่า
“เมื่อ พ.ศ. 2489 ท่านเจ้าคุณ
พระยาอรรถการีย์นิพนธ์กับข้าพเจ้าร่วมกันจัดตั้งสำนักงานทนายความ ประมาณปี พ.ศ. 2490 พ่อค้าขนข้าวลงเรือส่งไปขายต่างประเทศกันมาก จนภายในเกิดขาดแคลน ประชาชนในกรุงเทพฯ ต้องเข้าคิวซื้อข้าวรับประทาน ระหว่างนี้มีลูกความมาปรึกษาท่านเจ้าคุณ เรือของเขาราคาหนึ่งล้านกว่าบาทถูกจับ ในขณะที่ขนข้าวออกไปขายต่างประเทศ ถ้าคดีที่กำลังจะขึ้นศาลแพ้ เรืออาจถูกริบ เจ้าตัวเสนอจะให้ค่าทนายเป็นเงินถึง 200,000 บาท ลูกความกลับไปแล้ว ท่านเจ้าคุณปรึกษาข้าพเจ้าว่า จะสมควรรับว่าความรายนี้หรือไม่ ระหว่างนั้น เราไม่ค่อยมีความจะว่า คดีรายใหญ่ที่ข้าพเจ้ารับมาว่าเป็นเรื่องแรกได้ค่าทนายเป็นเงินเพียง 8,000 บาท ทุนที่ลงไปในการจัดตั้งสำนักงานก็ยังไม่ได้คืนมา ถ้าได้ค่าทนายคดีของท่าน 200,000 บาท เรามีหวังที่จะตั้งตัวได้ ข้าพเจ้าเรียนถามท่านว่า มีเหตุขัดข้องประการใด ท่านกล่าวว่าคดีมีปัญหาข้อกฎหมายที่คิดว่าจะแก้ตกไม่ยากนัก แต่ไม่สบายใจในข้อที่ว่า ถ้าแก้ตกพ่อค้าก็จะนำเรือไปใช้ขนข้าวขายต่างประเทศอีกเป็นการปล้นท้องประชาชน ข้าพเจ้าขอให้ท่านเป็นผู้ตัดสิน เพราะท่านจะต้องเป็นผู้ว่าความ ท่านขอเวลาใคร่ครวญสักสองสามวันก่อนตัดสินใจ ในที่สุดท่านตัดสินใจไม่รับว่าความเรื่องนี้ และมีทนายอื่นรับไปว่าให้จนศาลสั่งปล่อยเรือ อาศัยข้อกฎหมายของท่านเจ้าคุณและในที่สุดท่านเจ้าคุณก็ต้องอยู่บ้านไม้ยกพื้นชั้นเดียวหลังเก่าต่อมาอีกหลายปี น้ำใจอย่างนี้หายาก ท่านจากเราไปแล้ว แต่ข้าพเจ้ายังคิดถึงท่านเสมอ”
พระยาอรรถการีย์นิพนธ์กับข้าพเจ้าร่วมกันจัดตั้งสำนักงานทนายความ ประมาณปี พ.ศ. 2490 พ่อค้าขนข้าวลงเรือส่งไปขายต่างประเทศกันมาก จนภายในเกิดขาดแคลน ประชาชนในกรุงเทพฯ ต้องเข้าคิวซื้อข้าวรับประทาน ระหว่างนี้มีลูกความมาปรึกษาท่านเจ้าคุณ เรือของเขาราคาหนึ่งล้านกว่าบาทถูกจับ ในขณะที่ขนข้าวออกไปขายต่างประเทศ ถ้าคดีที่กำลังจะขึ้นศาลแพ้ เรืออาจถูกริบ เจ้าตัวเสนอจะให้ค่าทนายเป็นเงินถึง 200,000 บาท ลูกความกลับไปแล้ว ท่านเจ้าคุณปรึกษาข้าพเจ้าว่า จะสมควรรับว่าความรายนี้หรือไม่ ระหว่างนั้น เราไม่ค่อยมีความจะว่า คดีรายใหญ่ที่ข้าพเจ้ารับมาว่าเป็นเรื่องแรกได้ค่าทนายเป็นเงินเพียง 8,000 บาท ทุนที่ลงไปในการจัดตั้งสำนักงานก็ยังไม่ได้คืนมา ถ้าได้ค่าทนายคดีของท่าน 200,000 บาท เรามีหวังที่จะตั้งตัวได้ ข้าพเจ้าเรียนถามท่านว่า มีเหตุขัดข้องประการใด ท่านกล่าวว่าคดีมีปัญหาข้อกฎหมายที่คิดว่าจะแก้ตกไม่ยากนัก แต่ไม่สบายใจในข้อที่ว่า ถ้าแก้ตกพ่อค้าก็จะนำเรือไปใช้ขนข้าวขายต่างประเทศอีกเป็นการปล้นท้องประชาชน ข้าพเจ้าขอให้ท่านเป็นผู้ตัดสิน เพราะท่านจะต้องเป็นผู้ว่าความ ท่านขอเวลาใคร่ครวญสักสองสามวันก่อนตัดสินใจ ในที่สุดท่านตัดสินใจไม่รับว่าความเรื่องนี้ และมีทนายอื่นรับไปว่าให้จนศาลสั่งปล่อยเรือ อาศัยข้อกฎหมายของท่านเจ้าคุณและในที่สุดท่านเจ้าคุณก็ต้องอยู่บ้านไม้ยกพื้นชั้นเดียวหลังเก่าต่อมาอีกหลายปี น้ำใจอย่างนี้หายาก ท่านจากเราไปแล้ว แต่ข้าพเจ้ายังคิดถึงท่านเสมอ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น